In maart hebben wij contact gezocht met de Stichting ’t Ros Beyaert (paardrijden voor gehandicapten) bij duinmanege Poelenburgh in Schoorl. Op 8 april j.l. was het voor Myla haar eerste ‘therapeutische’ paardrijles. Een spannend moment voor haar en ook voor ons. Zou ze het leuk vinden en gaat het wel lukken vroegen wij ons af. Gelukkig was daar heel snel het antwoord. Myla ging zitten en het paard begon gelijk te lopen. Het paard voelde blijkbaar haarfijn aan wat Myla wilde en vanaf het moment dat het paard liep begon zij te lachen en was het ijs gebroken . Nu zijn we 4 lessen verder en is er al veel veranderd. Vanaf de eerste les slaapt Myla nu eindelijk meerdere nachten goed door en in het weekend soms zelfs tot 08.00. Dit resulteert in een meisje dat meer lacht en aandacht kan hebben voor de dingen om haar heen.
Tijdens de les zie je naast de ontspanning ook haar aandacht en concentratie heel duidelijk naar voren komen, iets wat je anders nauwelijks zag. Als de begeleidster van ’t Ros Beyaert vraagt: “Myla wil je wel even rechtop zitten” zie je, dat na een kort momentje van nadenken, ze dit ook doet en blijkbaar duidelijk begrijpt wat je van haar vraagt. Ook een andere, en voor ons heel bijzondere, ontwikkeling om te zien is dat Myla echt contact maakt met het paard. Ze aait en brabbelt tegen haar paard en bij het afstappen vraagt de juf altijd: “Geef Sam maar een aai; hij heeft het zo goed gedaan” en met een grote glimlach doet ze dit meteen.Niet alleen met het paard lijkt Myla nu meer contact te maken. Ook thuis en op school merk je hoe rustig en graag ze dingen met jou wilt doen terwijl dit vroeger een stuk minder was.Maar een van de mooiste dingen is, dat ze je veel vaker aankijkt en zelfs een kus en een knuffel zijn geen uitzondering meer. Ze geniet ervan om bij je te zitten en te knuffelen, terwijl ze voorheen een stuk meer in zichzelf was gekeerd. Nu zie je veel meer hoe open ze naar je toe is.We zijn nog niet zo lang bezig, maar het paardrijden heeft nu al een groot en positief effect op haar.